موج دریا را نباشد اختیار خویشتن


دست بردار از عنان گیر و دار خویشتن

زهد خشک از خاطرم هرگز غباری برنداشت


مرکب نی بار باشد بر سوار خویشتن

خار دیوار گلستانم که از بی حاصلی


می کشم خجلت ز اوج اعتبار خویشتن

خلوتی چون خانهٔ آیینه داری پیش دست


بهره ای بردار از بوس و کنار خویشتن

می توانی آتش شوق مرا خاموش کرد


گر دلت خواهد، به لعل آبدار خویشتن

دیدن آیینه را موقوف خواهی داشتن


گر بدانی حال من در انتظار خویشتن

بس که چون آیینه صائب دیده ام نادیدنی


می شمارم زنگ کلفت را بهار خویشتن